Wat zijn het toch een drukke en leuke paar weken geweest. Mama en Mic die op bezoek kwamen in Thorpe, een bezoekje aan WinterWonderland met Au Pair maatjes en een weekeindje plannen samen met Row.

In het weekeind van 24 november waren mama en Michiel hier. Echt een super weekeind. Ik heb ze op gehaald bij Heathrow en mee genomen naar Thorpe en alles er om heen. De scholen van de kids, de treinstations en het centrum van Egham. Toen we bij ons thuis aankwamen werd er aan alle kanten gekletst. Mic en Puja in de keuken, Mama, Anuj en ik in de woonkamer terwijl de kinderen Minecraft spelen. We hebben een late lunch met elkaar en kletsen wat af. Puja en Anuj vertellen mijn Mama en bonusvader over hoe goed ik ben voor hun en hoe blij ze zijn om mij te hebben, terwijl ik zit toe te kijken hoe mijn twee werelden elkaar leren kennen. Mijn Nederlandse thuis en mijn Engelse huis… in 1 huis. Voelt toch een beetje gek, maar tegelijkertijd ook heel goed, omdat iedereen het met elkaar kan vinden. We begrijpen allemaal elkaars humor en ik kan op dat moment niet blijer zijn. Na de lunch lopen mama, Mic en ik naar de B&B waar mama en Mic zullen slapen en we checken ze in. Hierna neem ik ze mee naar Staines voor een kleine shopronde en we gaan door naar The Rose and Crown om een hapje te eten. Hierna lopen we terug naar huis en ik breng mama en Mic met de auto naar hun B&B. Saffron is bij een verjaardag feestje, de jongens slapen bij Dadhima en Anuj en Puja zijn tot laat bij een feestje. Ik ga optijd naar bed omdat mama en Mic morgen vroeg deze kant op komen om richting London te gaan. Ik wordt in de nacht even wakker als Puja en Anuj thuis komen, maar val direct weer in slaap. De volgende ochtend wordt ik vroeg wakker en maak ik me stilletjes klaar voor een dagje London. Als ik klaar ben zie ik dat mama en Mic net aan komen lopen. Samen lopen we het laatste stuk naar het treinstation en we zijn onderweg naar London City. We pakken de metro naar Leistersquar, drinken een kopje thee en koffie en we bedenken wat we gaan doen. We besluiten om naar Hyde Park te gaan. Daar is een Winter Wonderland. Hier lopen we een poosje langs alle winkeltjes, ik koop voor mama een klein en vroeg verjaardag cadeautje en we komen langs een atractie waar we graag heen willen. The Snowman Experince. Mic zijn lievelings (kerst) tekenfilm is The Snowman en in her park hebben ze er een attractie van gemaakt. 3 kamers waarin plekken uit de film zijn nagemaakt. De woonkamer, het bos en het feest. (Kijk de film als je hem niet kent en dan zal je weten wat ik bedoel https://www.youtube.com/watch?v=5A3THighARU )

Voor mij was het een soort van achtbaan van emoties. Ik vond het schatig, lief, hartverwarmend en ook een beetje creepy. Nadat we hier in zijn geweest is het tijd voor mijn verassing voor Mama. Ik heb samen met Mic bedacht om dit te doen en vertel haar niet wat het is. Onderweg begin ik te veel te denken. ‘We zijn al halverwege door de dag en morgen gaan mama en Mic weer weg.’ ‘Wat als ze de verassing niet leuk vindt?’ ‘Wat als we te laat komen?’ Dit is iets wat ik onbewust vaak doe, tot ik alweer te ver heb gedacht en niet meer kan stoppen. Mama is gelukkig iemand die dit altijd meteen ziet gebeuren en hierop kan reageren. Al snel wordt ik verzekerd dat mama het sowieso leuk zal vinden, omdat we het samen doen en dat stelt mij al wel gerust. Ik neem mama en Mic mee naar ‘the Shard.’ Het hoogste gebouw van west Europa. Op 244 meter hoogte is er een verdieping met een 360 grade view over London. Je kunt enorm ver over London kijken. Tower Bridge, London Eye, St Paul’s Cathedral en veel meer. We lopen rond en maken foto’s. Ik ben erg blij dat we een goed view hebben over de city en we hebben veel Lol samen. Nadat we uitgekeken zijn gaan we weer naar beneden. We besluiten om nog richting Harrods te gaan. Als we hier aankomen begint het donker te worden en binnen is het chaos. Ontiegelijk druk en te veel mensen. Al snel staan we weer buiten en beginnen we erg hongerig te worden. We gaan weer richting Piccadilly circus en eten bij een Steak restaurant. Hierna gaan we nog naar de M&M store en met een dubbel gevoel gaan we weer richting Waterloo om naar huis toe te gaan. Ik ben op dat moment heel erg blij met hoe mega leuk we het hebben gehad, zo blij dat ik niet wil dat het over is, vandaar het dubbele gevoel. Als we weer in Virginia Water aankomen nemen we een Uber, eerst naar mijn huis en mama en Mic gaan door naar hun B&B. De volgende dag is het maandag en begint het gewone leventje ook weer. Ik breng de kinderen naar school en pick om 10 uur Mama en Mic op om te gaan ontbijten in Staines en nog een paar uurtjes samen te kunnen zijn. Na een Full English, pannenkoeken en nog veel meer andere lekkere dingen gaan we Staines weer in. Om 2 uur regel ik een Uber voor mama en Mic naar Heathrow en ik ga gelijk door om de kinderen op te halen. Ik ben nog steeds heel erg dankbaar dat mama en Mic hier konden zijn, net als toen Papa hier was.

In deze week is Anuj niet thuis. Hij is in Thailand voor werk. Hij is vertrokken op Maandag en komt 9 december weer thuis. Twee weken zonder Anuj. Puja en ik bedenken hoe we dit het beste kunnen doen en Puja vraagt mij om in deze twee weken om 7.30 uur beginnen om haar te helpen met het wekken en klaar maken van de kinderen. Dit is geen probleem voor mij. Dit blijkt op de eerste dag al moeilijker dan ik persoonlijk dacht. De kinderen weigeren uit bed te komen (vooral Aaryan). Elke dag lijkt het wel lastiger, maar hij komt er alsnog altijd uit. De kinderen luisteren verder redelijk goed, op een paar momenten na, maar dat is eigenlijk altijd zo.

Op zaterdag 1 december heb ik een afspraak bij de ambassade in London om een nieuw paspoort aan te vragen. Ik heb me hier twee weken op voorbereid. Een pasfoto, papieren, formulieren etc. Ik wou alles van tevoren goed hebben zodat ik dit maar 1 keer zou doen. Helaas heb ik een nieuwe afspraak staan voor 15 december. Al mijn formulieren waren goed en in orde, alleen mijn pasfoto was te groot. Niet op maat voor een Nederlands paspoort. Dit maakte mij erg pissig. Ik heb meerdere keren gedacht om een foto booth in de buurt te zoeken en zelf een foto te maken, maar om zeker te weten dat het goed zou zijn, besluit ik toch maar naar een fotowinkel te gaan. SnappySnaps staat door de ambassade aanbevolen. Deze bevind zich in bijna elke stad en schijnen erg goed te zijn. Een van deze winkels zit ook in Staines. Ik ga hier heen voor mijn foto, vertel ze duidelijk dat het voor een Nederlands paspoort is en betaal 10 pond voor 4 pasfoto’s. Nadat ik van de Ambassade te horen krijg dat de foto niet goed is kan ik wel uit men vel springen. Ik ga terug naar de foto winkel en zeg tegen de winkeleigenaar dat de foto niet goed was. Nu moet ik even zeggen, Ik heb vrij weinig kennis van het criterium van pasfoto’s. Ik wist alleen dat de maat van de foto 35x45 moest zijn, wat het was. De winkeleigenaar wordt bijna boos op mij als ik aangeef dat de ambassade hem heeft geweigerd. Hij begint allerlei maten aan mij te vertellen en ik heb geen idee wat hij allemaal zegt. Om confrontatie te voorkomen ga ik er niet op in. Ik knik, stem met hem in en loop zo snel mogelijk de winkel uit. Eenmaal thuis, later op de dag bel ik naar de Ambassade om naar het criterium van een Nederlandse pasfoto te vragen. Ik krijg een document waar alles exact in staat. Nu moet ik nog terug gaan, maar ik moet en zal een nieuwe foto krijgen.

Op zaterdag 1 december spreek ik ook met een bende Au Pair maatjes af om Winter Wonderland in Hyde park te kunnen ontdekken. We hebben tickets voor de ijs sculpturen tentoonstelling en spreken daarna af in de overdekte eet hal. Hier hebben ze Duitse worstjes, bier, livemuziek en BIER. We hebben het super gezellig met zen alle en zoals het blijkbaar vaker gaat worden er menig dronken Lads door de beveiliging weggehaald. We hebben wat biertjes met elkaar en rond 4 uur besluit ik om op huis aan te gaan. Als ik het metrostation inloop glij ik uit over wat natte bladeren en ik stoot mijn hoofd tegen 1 van de traptreden waar ik op terecht kom. Als ik in Waterloo aankom haal ik wat Neurofen bij de drogist, mijn hoofd doet toch wat meer pijn dan ik dacht. Eenmaal weer in Virginia Water loop ik naar huis, wat frisse lucht doet goed. Onderweg bel ik even met Papa, omdat ik graag met papa wil bij kletsten maar ook omdat het donker is buiten en ik nog best een eindje moet lopen en halvewegen vind ik het toch wat winder chill dan ik dacht. Als ik weer thuis aankom eet ik wat en ga ik naar bed want ik ben kapot. Als ik bijna slaap schik ik ineens wakker. Ik bedenk me ineens dat het niet altijd verstandig is om te gaan slapen nadat je je hoofd hebt gestoten. Nadat ik een aflevering van the Crown kijk kan ik het echt niet meer uithouden. Ik bedenk me dat ik niet alleen heel erg moe ben van het biertje en het lopen door Hyde Park, maar ik ben vanochtend ook om kwart voor 6 opgestaan om naar de Ambassade te gaan. Dus ik besluit toch maar om gewoon te gaan slapen, ook al is het pas half 9.

De volgende ochtend vertel ik Puja over zaterdag. De ambassade, Hyde Park, het vallen en alles eromheen. We hebben een chille zondag met zen 5^e en houden het lekker rustig. Puja haar ouders komen nog langs voor een kop thee en ik strijk de kleren van de kinderen, omdat ik daar eerder deze week niet aan toe ben gekomen.

De week die volgt is toch wat drukker. Aayden heeft zijn optreden op school op Donderdag, Aaryan heeft op dinsdag een kerkdienst met Cubs, op vrijdag is er een kerst markt in de school van Saffron en Aaryan en ik wordt weer verkouden, Yeahhhhhh. Verder was de week best okee. Op zaterdag (vandaag) breng ik Puja naar het vliegveld. Zij gaan naar Oslo voor werk en Anuj is nog niet terug uit Thailand, dus Dadhima is hier voor een nachtje. Daarnaast is Aayden op vrijdag ziek geworden. Hij heeft constant koorts en weigert medicijnen. Het is een hele missie om het in hem te krijgen. Het doet me haast denken aan een pilletje aan Muis of Kiki geven. (Papa, jij zal nu zeker snappen wat ik bedoel.) Je denkt dat ze het pilletje binnen hebben, want het pakje worst is op, maar 10 seconde later zie je wat blauws op de grond liggen en kan je weer helemaal opnieuw beginnen. Als ik denk dat Aayden zijn glas met limonade (+carpol) op heeft, spuugt hij het in eens terug in zijn glas. Maar met veel praten en chocola krijgen we het er toch in. Hij blijft korst hebben, maar het is minder erg als hij zijn medicijnen neemt.

De afgelopen weken besef ik me een aantal dingen. Ik ben zo ontzettend blij met mijn huidige situatie. Ik zit in een fantastisch gezin die er voor mijn gevoel altijd voor mij zijn als ik hun hulp nodig heb. De kinderen en ik leren elke dag van en met elkaar maar samen komen we er altijd door. Ik krijg steeds meer knuffels van de oudste twee, van Aayden kreeg ik er al zo veel, dat is bijna eng. Ik heb daarnaast ook goed contact met moeders op de scholen van de kinderen en ik wordt door familieleden buiten het huis ook gezien als familie. Dit is iets wat ik niet anders zou willen.

Iets anders wat ik me realiseerde is dat ik echt uit de diepste grond van mijn hart hoop dat allebei mijn zussen en ik onze eigen gezinnen kunnen starten. Nu weet ik niet 100% van hun wensen zijn, naar ik hoop dat ze allemaal uitkomen als het gaat om familie. Ik kan haast niet wachten tot ik bij Anne of Floor over de vloer kan komen met mijn kinderen, die dan samen met hun kinderen zullen spelen of plannen smeden om de ander te laten logeren. Ik hoop dat onze band zo sterk blijft als dat hij nu is, zelfs op zo’n grote afstand. Ik heb de afgelopen weken pas gemerkt hoe erg ik ze allebei mis, ook al zag ik ze al lang niet meer elke dag.

Ik hoop dat jullie het weer leuk vonden om wat te lezen over mijn tijd hier. Ik merk dat ik elke keer zo’n lap tekst post dat het moeilijk moet zijn om alles in 1 keer te lezen maar ik ben alsnog heel erg blij dat er mensen zijn die mij op deze manier volgen hier in Engeland.

All my love and until next time. x