Hallo,

Dat was me anderhalve dag...

Afscheid nemen is altijd rot. Ik kan het niet anders zeggen. Weglopen van je dierbare familie, wetend dat je ze lange tijd niet zult kunnen vasthouden of zien IRL. Natuurlijk zie je ze via skype, of facetime en praat je met ze over de telfoon, maar het is toch anders. Op Schiphol moet je een roltrap op om naar de douane te komen. Dit moment was erg zwaar gevallen voor mij. Ik was erg bang dat ik teveel bagage had, dat ik dingen niet mee mocht nemen en dus moest achterlaten, en op dat moment loop je ook nog weg van je familie. Eenmaal boven loop je langs een glazen wand, waar door ik iedereen toch nog kon zien. Dit was fijn, maar gelijk ook naar, omdat ik dacht dat ik er al doorheen was. Eenmaal bij de douane, zag ik dat alles helemaal is vernieuwd. Je gooit je schoenen jas en koffer in de bak, houd verder alles aan en om en gaat in een apparaat staan met je armen omhoog, loopt door, wordt gefoulieerd en voor je het weet rollen je spullen de band alweer op. De vrouw die mij aan het foulieren was keek mij aan toen ze klaar was, in eerste instantie dacht ik dat dit was omdat ik de tranen nog over men wangen had lopen. Dit bleek ook zo te zijn. 'Ik heb je nou toch al gefoulieerd, maar mag ik je ook een knuffel geven?' Lachend en huilend knik ik. 'Ik dacht al dat je dat wel kon gebruiken' Ze laat me door lopen en ik kan al snel al men spullen bij elkaar scharrelen. Ik loop rustig door en sta opeens in een hele grote ruimte en kijk eens rustig om me heen. Boven een groep mensen zie ik de letters van de gates staan. Ik kijk even gauw op men horloge en nog een keer op men ticket voor de zekerheid. D44. Het was D02 vanmorgen, dus een stukje verder lopen dan verwacht. Let's go. Als ik bij de gate kom zit deze al bomvol met mensen die wachten tot er geboard kan worden. Dit zou kunnen vanaf 15.20 kunnen. Het is 14.57 en mensen staan nu al in een lange rij te wachten. Ik denk voor een seconde na, ga ik ook al in de rij staan of ga ik gewoon nog even rusig zitten en gewoon muziek luisteren tot het tijd is. Ik besluit al snel om het tweede te doen en ga rustig naast een ouder koppel zitten. Voor ik men oordopjes in doe kijkt de dame van het stel mij aan en lacht vriendelijk. Ik lach terug en start mijn muziek. inmiddels wordt er vanalles om geroepen waar ik maar half naar luister. Nadat ik iets voor ongeveer de vierde keer hoor denk ik toch maar evente gaan luisteren. Er wordt omgeroepen dat de bagage ruitme in het vliegtuig te klein is er dan sommige trollies bij de ruimbagage zal worden geplaatst. Als mensen zich aanbieden moeten zij naar voren komen. Ik denk voor een moment eraan om dit te doen, maar kijk nog een keer naar de rij waar ik me dan doorheen moet werken en besluit om het niet te doen. Als men trolly weg moet, dan hoor ik het daar wel. om 15.35 gaat de gate dicht. Rond 15.32 is de rij aardig ingekort en besluit ik dan toch maar in de richting vande balie te lopen. Ik het spaans staat een dame redelijk boos te schreeuwen tegen en medewerker van KLM die mevrouw voorzichtig probeert te kalmeren. In het nederlands vraagt ze aan een collega die net aan komt lopen of ze wilt uitleggen waarom mevrouw haar trolly niet mee mag nemen. mevrouw wordt er niet rustiger op als ze ziet dat ik de mijne wel mee mag nemen. Ik loop rustig door en kan makkelijk op men plek komen. Ik probeer mij koffer zelf in de 'overhead bins' te krijgen, zonder succes. Gelukkig zit er een lange meneer in de rij achter mij die er een duwtje tegen aan geeft en hem zo erin drukt. Ik bedank hem, automatisch, in het nederlands. De kinderen die naast hem zitten kijken ineens op en naar hun vader. 'Zij is ook Nederlands' Ik lach vriendelijk naar ze en ga gauw zitten. Als ik een paar keer opkijk vanaf men telefoon zie ik de boze spaase dame door het vliegtuig stomen. Het vliegtuig personeel begint met het dichtdoen van de bakken met koffers en laatste checks. De piloot steld zich voor en ik doe mijn koptelefoon maar half op. Ik hoor het nederlands meisje achter mij aan haar vader vragen om kauwgom voor tijdens het opstijgen. Vader verteld dat hij vergeten is om dit uit de tas te halen en dat dat nu niet meer kan, omdat we al aan aan het rijden zijn. Ik pak op dat moment net zelf mijn kauwgom en draai me voorzichtig om, en biet de meisjes achter mij een kauwgompje aan, nadat ik een vriendelijke knikje van de vader krijg. Onderweg naar de take off baan voelt het alsof ik in een droom zit. Het voelt niet echt, alsof ik elk moment wakker kan schikken in men bed thuis.

Eindelijk aangekomen in Engeland na een korte vlucht van drie kwartier. Toen ik aankwam was ik snel door de alle checks heen. Ik hoorde op zaterdag dat Heatrow het grootste vliegveld van Europa is. Dit wist ik niet, en dit heeft niet geholpen met de zenuwen. Toen ik eenmaal aankwam in London was alles zo duidelijk aangegeven en het personeel kwam al naar je toe lopen als je meer dan 3 seconde om je heen stond te kijken, om te vragen of je alles kon vinden. Nadat ik men koffer van de band trok, en mijn 'hostmum' een berichtje stuurde dat ik er aan kwam, had ik echt het gevoel 'okee, het is nu of nooit' . Ik liep door de schuifdeuren heen en na twee keer rond kijken zag ik Puja, mijn 'Hostmum'. Samen zijn we naar de auto gelopen en eenmaal bij de auto waten mijn zenuwe als sneeuw voor de zon verdwenen. Ik moest twee keer denken toen Puja zei dat ik aan de andere kant kon instappen. 'Oh ja, het stuur zit hier aan de andere kant'. In de auto raakte we aan de praat en nogsteeds voelt alles als een droom. Onderweg wordt me vanalles verteld waarval ik op het moment misschien nog 15% van kan herhalen. Als we in 'Thorpe Villiage' aankomen slaan we vrijwel gelijk linksaf een kleine drive-way op. Dit is dus het huis. Ik stap uit de auto en haal mijn koffers van de achterbank. De voordeur wordt open getrokken en daar komt de eerste naar buiten wandelen met de spullen voor de recycel bak. Dit is Aaryan, het middelste kind van 8 jaar oud, op de hielen gevolgd door Aayden, de jongste van 4. Dit komt gelijk op 'Mummy' af rennen om zijn lego ninja te laten zien. Met zen alle lopen we naar binnen waar Saffron ons al staat op te wachten. Saffron is de oudste van 9, en de enige dochter van het gezin. Eenmaal binnen wordt ik echt aan iedereen voorgestend en ontmoet ik Anuj, mijn 'Hostingdad'. Ik wordt gelijk aan tefel gezet en langzaam maar zeker volgen de kinderen. Er wordt me gelijk van alles aangeboden. Drinken, wil je wat zouts of liever zoet, heb je honger. Ik owrdt gebombardeerd met vragen en weet niet welke in als eerste moet beantwoorden. Ik vraag om een glas water, puur omdat ik echt heel erg dorst heb en gelijk worden alle kasten en deuren open gedaan. Wil je geen cola of sinasappelsap of sprite. Heel erg lief maar erg overwhelming. Over de taal hoef ik amper geen twee keer te denken. Engels praten voelt als hetzelfde als Nederlands. 100% natuurlijk. Al snel worden komt er een swiss roll tevoorschijn, zonder chocola, want daar hebben ze al rekening meer gehouden. Deze wordt onder ons 6e verdeeld en we raken gezellig aan de klets. Waar hou je van, waar hou je niet van etc. gewoon elkaar beter leren kennen. De kinderen komen naar binnen en gaan naar buiten, wanneer ze zelf willen en hebben lol met elkaar. De jongste slooft zich erg uit. Maakt veel lawaai en komt regelmatig naar mij toe om iets te laten zien etc.

Snel komt het onderwerp avond eten. Anuj, de hostdad, begint te lachen en verteld dat hij van plan was om een pizza te maken. De kinderen reageren vrolijk, zoals verwacht en ook ik kan me hier zeker op verheugen. Als de pizza klaat ik zitten we met zen alle aan tafel als er een bakje met ronde ballentjes op tafel komt, samen met een bakje met een soort van boter. Dit zijn dus 'dough balls' Het zijn balletjes van pizza deeg die je in knoflook boter doopt. Dit is echt geweldig. Dit missen we in nederland. Misschien bestaat dit wel, en heb ik het gewoon nog nooit gezien, maar dit is echt een UITVINDING!! Ik raad iedereen aan om dit in ieder geval 1 keer te doen. De rest van de avond vliegt voorbij. Alles wordt me uitgelgd en er wordt bij gezegt, dit hier je niet allemaal in 1 keer te onthouden. Hier ben ik erg blij mee. Nadat ik even op mijn kamer heb kunnen bellen met men familie ga ik weer naar beneden met de kleine cadeaustjes die ik heb gehaald voor de hele familie. Iedereen komt in de woonkamer zitten en gezamelijk worden de cadeaus open gemaakt. Iedereen is blij met de sleutelhangers in de vorm van klompjes. De trivia speltjes die ik heb mee genoemen voor het hele gezin bevalt goed. Deze worden gelijk open gemaakt om te spelen. Nadat de kinderen naar bed zijn gegaan, of in ieder gavel en poging hiertot is gedaan, strijken Puja en ik op de bank in de woonkamer voor de TV. Hier kletsen we wat en zappen we langs alle zenders, opzoek naar iets om te kijken. Dit was uiteindelijk toch niet nodig, aangezien we toch met elkaar beginnen te kletsen. Over de hele avond komen de kinderen regelmatig naar beneden, vooral Aaryan. De hele zomer vakantie kunnen ze laat naar bed, maar ineens moeten we optijd naar bed, omdat ze op woensdag weer naar school moeten.

De afgelopen dagen zijn overweldigend, vermoeiend en lang. Het verbaast me dat ik nu nog wakker ben om dit te kunnen schijven. Ik ga zo lekker in men nest duiken en ga ergens van de week verder met het schijven van een verhaal over de afgelopen dagen. Dan zal ik ook verder ingaan op de plannen en regels. Daar ben ik nu te moe voor!

So speak to you next time <3